Trucjes

Al zo lang ik me kan herinneren, gebruik ik ze om me staande te houden in de chaos van het leven: trucjes.

Het zijn vaak kleine, strategische zetten die me helpen om de drukte te omzeilen. Om ‘gewoon’ mee te doen, maar dan in een iets aangepaste vorm.

Men neme: een hele vroege trein nemen, zodat ik de spits en de chaos op het station voor ben. Me afsluiten met een koptelefoon als ik tóch in een overvolle trein zit (of sta). Wielrennen tijdens etenstijd, boodschappen doen na etenstijd. Op een zonnige zondag al vroeg in de ochtend in plaats van de middag naar de Biesbosch gaan. De ov-fiets pakken, in plaats van de bus. Lopen, in plaats van fietsen. Een festival, club of een andere drukke plek bezoeken vlak na openingstijd, zodat het er nog rustig is.

Vaak komt het neer op bedenken wat logisch is om te doen, dat wat iedereen doet en dan het tegenovergestelde doen.

Jarenlang waren ze mijn dekmantel. Ik zou durven zeggen dat veel mensen geen idee hadden dat ik ze toepaste. Borrels, feestjes, festivals: ik was overal bij. Al moet ik daar ook een belangrijke kanttekening bij plaatsen, want in die periode dronk ik nog – en alcohol haalt de scherpe randjes ervan af.

Daarnaast wisselde ik die activiteiten waaraan de mensheid van pas kwam af met avonden, of soms weekenden, een week of een maand alleen zijn. Die momenten waren cruciaal, ik had ze nodig. Ze zorgden ervoor dat ik loskwam van wat ik gedaan had, dat ik oplaadde en het volgende avontuur weer aankon.

Maar toen werd ik moeder.

Sindsdien kan ik mijn overgevoeligheid niet meer camoufleren met trucjes, omdat die flexibiliteit om ze toe te passen is er (bijna) niet meer is. Daarnaast kamp ik met een (groot!) gebrek aan die cruciale hersteltijd.

Het gevolg: in mijn vrije uurtjes doe ik vrijwel alleen nog de dingen waarvan ik echt oplaad en bijkom. En dat zijn bepaald geen groots en meeslepende activiteiten.

Schrijven, soep maken, uitgebreid ontbijten, hardlopen, wandelen, lezen, in bad gaan, yoga beoefenen, mediteren, kruiswoordpuzzels maken uit de zaterdagkrant (geen grap), gewoon buiten zijn, een goede kop koffie drinken, en nog een, een podcast luisteren, een beetje rommelen in huis, een stukje fietsen, een heeeel enkel bezoek aan een museum en that’s it.

En ook al weet ik dat dat helemaal oké is, dat voelt niet altijd zo. Ik vind het confronterend om te zien dat mensen om me heen zo veel meer doen dan ik, ook degene met jonge kids. Het legt onze verschillen bloot, waarbij ik die anderen graag categoriseer als “normaal” en mezelf als “softie”.

Daarnaast heb ik het gevoel dat ik na jaren te kunnen putten uit mijn magische trukendoos door de mand val. Dat dat wat ik blijkbaar wilde camoufleren (ik word moe van veel dingen waar anderen energie uit halen) nu zichtbaar is.

Ik ga ontzettend goed op activiteiten uit de categorie “saai”. Ik hou er zelfs van. So what?! En het fijne is, daar heb ik géén trucjes voor nodig.

Geniet van de lente!

Veel liefs,
Liselotte – en scroll naar beneden voor nog wat lees/kijk/luistertips! 📖🎧📺

Lees/kijk/luistertips

Ik kijk: Langs de Schelde, omroep Max; heeeerlijke slow-tv, prachtige beelden, geinige weetjes en Huub Stapel.

Ik luister: Niemandsland, de Volkskrant; heftige podcast wel, over mensen met psychische problemen die nergens aansluiting/hulp/een thuis vinden en soms overgaan tot afschuwelijke daden. Met verhalen van nabestaanden van slachtoffers van ‘verwarde personen’, maar ook die van hun vaak machteloze families en falende instanties.

Ik lees: Ik kom hier op terug, Rob van Essen; nog niet uit, en dat is fijn, want ik vind het een heerlijk boek. Origineel, interessant, prikkelend, grappig, leest lekker.. er zit zo ontzettend veel in (filosofie, science fiction, geschiedenis, filosofie, psychologie, stad versus dorp, geloven versus niet geloven.. en ik ben nog maar net over de helft).

Ook las ik: Middennacht bibliotheek, Matt Haig; een boek dat anders is dan de boeken die ik meestal lees, en toch genoot ik er van. Het zet aan tot denken over het leven dat je leeft en de levens die je had kunnen leven, zonder dat het ingewikkeld is. Het is fantasierijk, maar toch serieus en heeft een zacht einde (da’s ook wel eens leuk). Ook las ik Wij zijn licht, Gerda Blees; een bijzonder originele en sterke debuutroman. Het verhaal is gebaseerd is op een sterfgeval in een woongroep in mijn oude buurtje in Utrecht, ieder hoofdstuk heeft een ander, verrassend vertelperspectief (het won niet voor niets meerdere prijzen).

En ik luisterde: Jacob, dood in Qatar (NPO Luister/NTR). Ook heel boeiend, en wat een bizar verhaal over een sterfgeval dat veel vragen oproept in een land dat zo anders is dan het onze. Het is verhalend gemaakt, klinkt haast als fictie, maar dat is het dus niet.

Meer Nieuwsletters van Lies lezen, of je abonneren op mijn (gratis) nieuwsbrief? Klik dan hier.