Eenoudergezin: ‘Niet slechter of beter, maar gewoon anders’
De ene ouder kiest er bewust voor om het alleen te doen, de ander komt er door omstandigheden alleen voor te staan. Is het eenoudergezin een geaccepteerde vorm van ouderschap? En hoe is het, om in je eentje een gezin draaiende te houden?
Eenoudergezinnen zijn bepaald geen unicum in Nederland: volgens recente cijfers van het Nederlands Jeugdinstituut (NJI) staat bij circa 23 procent van de gezinnen één ouder aan het roer. In de meeste gevallen gaat het om een alleenstaande moeder met een of meer kinderen.
Lotte Houwink ten Cate is historicus en onderzoeker aan de Universiteit van Londen, ze schreef het boek De mythe van het gezin, dat gaat over het/haar alleenstaande moederschap. Ook al komt de gezinsvorm sinds 2003 (toen ging het nog om 17 procent van de gezinnen) vaker voor, volgens de historicus zit er nog altijd een stigma op.
‘Het eenoudergezin is net zo oud als het huwelijk. Ook al komen ouders die het alleen doen er veel beter af dan pak ‘m beet vijftig jaar geleden, de gezinsvorm wordt nog altijd beschouwd als afwijkend van het ideaal: man, vrouw en kind(eren).’ Ze noemt het kerngezin een constructie die zo vanzelfsprekend en geworteld is, dat we vergeten dat het ook anders kan.
Neem Baukje, moeder van twee zoons (5 en 8 jaar), die haar kinderen alleen opvoedt. Lang droomde ze van het moederschap, maar de relatie waarbinnen ze dat wilde, diende zich niet aan. Totdat bleek dat een oude liefde haar wens wilde vervullen. Hij is aanwezig in het leven van de jongens, maar speelt een kleine rol.
[..]
Het hele artikel lees je hier (gratis).
Publicatie: Ouders van Nu, 6 maart 2025
