De zomer voorbij
Er zijn heus aspecten van de zomer die ik omarm. IJskoffie bijvoorbeeld, als het even kan eentje in de prachtige tuin van het Huis van Gijn, waar ze ‘m serveren als een sorbet. Mijn favoriete spijkerjas die ik draag tijdens een vroege/late wandeling of fietstocht. Een softijsje to go bij de HEMA. Blote voeten met geelgelakte teennagels. De geur van gemaaid gras. Een blik op de heldere sterrenhemel in augustus.
Toch is het mijn minst favoriete seizoen. De dagen zijn me te lang, de hoeveelheid mensen op straat/in het park/op het water is me te groot, het licht te fel, de muggen vervelend, de temperatuur – regelmatig – te hoog.
Op de een of andere manier duurt de zomer meestal nét te lang. Als september zich aandient, ben ik opgelucht. Ik tel de dagen af. Geniet van het vallen van de avond. Van de dalende temperatuur in de nacht. Het moment waarop ik ‘s avonds de lampen aandoe, omdat het al donker wordt. Het einde van de zomer is nabij..*
Ook onder deze zomer voelt te lang. Ik ben moe. Heb weinig inspiratie. Moet me enorm zetten tot eigenlijk alles. Opstaan, sporten, werken.. En dat is erg onhandig als je naast moeder van een kindje van 1 jaar, freelance journalist en schrijver bent.
Nu worstel ik me door het ongemak en de wanhoop die vaak gepaard gaan met ellendige gedachten zoals Het is te moeilijk, te veel, te zwaar, ik kán dit helemaal niet, ik delete dit complete document, ik kan de woorden niet vinden, moet je dít nou weer lezen, wat een bagger, ik neem wel weer “gewoon” een baan. Of: Je hebt nieuwe opdrachten nodig, nieuwe opdrachtgévers. Je kunt er beter mee stoppen, dit is hopeloos. Tot: die pitch wordt helemaal niets en wanneer kom je nou eens door met dat tweede k*tboek?
Ik moet het hebben van de heldere, positieve momenten – wees gerust, die zijn er óók – en me niet gek laten maken (door mezelf). Want: ik héb een hele mooie nieuwe opdrachtgever (FD Persoonlijk, eerste publicatie volgt in oktober). Oud-collega en vriendin Laura en ik hébben keihard gewerkt aan de pitch voor een nieuw project die as we speak bij een potentiële nieuwe opdrachtgever ligt – god wat spannend en joepie wat leuk!
Daardoor werd er de afgelopen weken slechts één artikel van mijn hand gepubliceerd, over de ouders van de toekomst: Generatie Z. Die het volgens de experts die ik sprak heel anders gaan doen dan ik en mijn generatiegenoten. Ook las ik maar één boek: Ik ken een berg die op mij wacht, Sholeh Rezazadeh. Prachtig geschreven, het zette me aan het denken over hoe de mens zich verhoudt tot de natuur en ik werd er rustig van. Tot het (brute) einde dat me verraste, en tegelijkertijd zo raak was.
O, en nog even over het naderende einde van mijn minst favoriete seizoen. Voor iedereen die nu denkt ‘volg toch de meteorologische seizoenstelling, dan is de zomer al voorbij!’, zo werkt dat niet – voor mij dan. Eind september eindigt de zomer en begint mijn lievelingsseizoen: de herfst.
Liters thee op de bank, gele bladeren aan de bomen, wegkruipen in die warme trui.. ik kijk er naar uit. En tot die tijd geniet ik uiteraard nog van de geur van vers gemaaid gras tijdens fietstochtjes met blote benen, slippers én die fijne spijkerjas. En natuurlijk ook van de laatste ijskoffies in die mooie museumtuin.
Fijne nazomer, tot snel!
Veel liefs,
Liselotte
Pssst! Je las aflevering 44 van Nieuwsletters van Lies. Ontvang je deze nieuwsbrief nog niet automatisch in je mailbox en zou je dat wel willen? Abonneren kan via deze link.
