Waar ik liever wel/niet aan denk

Vriendin Lotte gaf me voor mijn verjaardag het boek dat me al tijden riep, maar waar ik niet naar luisterde: ‘Waar ik liever niet aan denk’.

Ik kende het al sinds de dag waarop mijn eigen roman ‘Waar ik liever niet kom’ uitkwam, omdat het steeds tevoorschijn kwam als ik de voorraad in boekwinkels checkte (jawel, dat deed ik. Kan heel gemakkelijk op de site van Libris. Ja, het was een obsessie. Niet gezond, I know. Ik doe het al jaren niet meer.)

Ook kwam het weleens tevoorschijn in het Google-alarm dat ik instelde voor online publicaties over mijn debuutroman.

Het deed al die tijd geen pijn. Het was ‘gewoon’ een roman van ook een jonge, vrouwelijke schrijver die in 2020 uitkwam – een jaartje voor de mijne. Toevallig droeg het boek bijna dezelfde naam. Het kreeg, net als mijn roman, wat media-aandacht, er kwam een tweede druk en een derde (dat kreeg mijn ‘Waar ik liever niet..’, niet voor elkaar..) maar werd niet écht opgepikt door de massa.

Tot het boek het schopte tot de shortlist van The Booker Prize en vier jaar nadat het uitkwam ineens tóch die zwieper kreeg die het al die tijd nodig had om te gaan vliegen.

Ineens kreeg ik weer regelmatig ‘google alerts’ die steeds over die roman gingen die niet ik, maar Jente Posthuma schreef. Al weken staat het boek hoog in de verkooplijsten. Het wordt herdrukt en nog eens herdrukt.

Goed. Ik kreeg het boek cadeau en ik kon er niet meer omheen (‘Waar ik niet meer omheen kan’, ook een rake titel voor een boek). Een tijdje lag het hier op de bankleuning. Een mooie cover, behapbare dikte – ongeveer 100 pagina’s dunner dan ‘mijn’ ‘Waar ik liever niet..’

Ik las het. Natuurlijk las ik het. Het raakte me. Natuurlijk raakte het me. Ik kan niet anders dan ieder ander aanraden om het te lezen. Het is origineel en behandelt een loodzwaar thema (zelfmoord) op een lichte manier. Subtiel, intelligent, bij vlagen grappig en ontroerend.

Andere boeken die ik de afgelopen weken las en die ik ook van harte aanbeveel:

• ‘De Details’, Ia Genberg (De Bezige Bij, 2023). De hoofdpersoon blikt – terwijl ze met koorts op bed ligt – terug op vier bijzondere, behoorlijk ingewikkelde relaties die ze had met minstens zo merkwaardige mensen. Het zette me aan het denken over mezelf en de mensen die tot nu toe allemaal voorbij kwamen. Die bleven, of weer verder fladderden. Wat zij zijn en waren voor mij, wat ik voor hen ben of was.
• ‘Kamers, Antikamers’, Nina Weijers (Atlas Contact, 2019). Psychologische roman die je aan het denken zet over (niet) gemaakte keuzes, over het leven dat je leeft en de levens die je had kunnen leven. Ik heb erg gelachen om hoe de personages soms/vaak werden neergezet. Om wat ze deden en dachten.
• ‘De hemel is altijd paars’, Sholeh Rezazadeh (Ambo|Anthos), 2021. Ik vond dit zo’n lief boek. Klein en ontroerend, met mooie omschrijvingen van zowel de omgeving als de levens en de voor nieuwkomers soms zo moeilijk te begrijpen mentaliteit van ons gehaaste volk.

Dan luisterde ik nog naar De Zwembadclub (podcast gemaakt door Annegriet Wietsma, NTR). Een ijzersterke podcast over een onaangenaam thema: kinderprostitutie in Nederland (jaren 50), waarin de maakster het bizarre verhaal van hoofdpersoon Sjors probeert te factchecken. Een les over goede journalistiek, geschiedenis, trauma, de werking van ons brein.. alles zit erin.

Naast lezen en luisteren, schreef ik de afgelopen weken een zestal artikelen. Die gingen onder andere over dubbele achternamen die ouders hun kinderen vanaf dit jaar kunnen geven en over kraamzorg.

Ik leerde dat je een kraamverzorgende nooit en te nimmer een kraamhulp mag noemen én dat het erop lijkt dat de grote personeelstekorten binnenkort verleden tijd zijn. Ook ontdekte ik dat de massa ‘gewoon’ voor een enkele achternaam kiest, maar dat er daarnaast wel degelijk ouders zijn die hun kind een samengestelde achternaam geven. Twee koppels die dat deden vertelde mij hun verhaal.

Tot slot nam ik een frisse duik in de Noordzee (heerlijk!) en zat ik weer eens op mijn racefiets. Ook ruimde ik mijn caravan op en nam ik afscheid van mijn eigen caravanland, die vanaf nu ‘gewoon’ weer een weiland voor pony’s is. Ik moet de caravan alleen nog schoonmaken, na mijn vakantie – die nú begint en waar ik liever wél aan denk – gaat -ie dan echt in de verkoop.

Veel liefs,
Liselotte

Pssst! Je las aflevering 40 van Nieuwsletters van Lies. Ontvang je deze nieuwsbrief nog niet automatisch in je mailbox en zou je dat wel willen? Abonneren kan via deze link.

Een overzicht van alle afleveringen vind je hier.