Over dappere vrouwen, het platteland en een naderend afscheid

Zo natuurlijk mogelijk een kind op de wereld zetten, het is de wens van veel vrouwen en het was ook die van mij. Uiteindelijk bevalt slechts een kleine groep (26,9%) thuis, poliklinisch of in een geboortecentrum. Het merendeel (72,8%) zet haar kind in het ziekenhuis op de wereld tijdens een medische bevalling – daarbij horen ook bevallingen die relatief soepel verlopen, maar waarbij wordt gekozen voor een ruggenprik.

Ook Kim droomde van een thuisbevalling. Uiteindelijk werd haar dochter in het ziekenhuis geboren door middel van een keizersnede. Omdat ze in paniek raakte op de operatietafel, werd ze onder narcose gebracht. Ze miste de geboorte van haar eerste kindje en werd kort daarna wakker in een uitslaapkamer. Alleen. En niemand kon haar vertellen waar haar kind was.

Ik interviewde Kim over die traumatische ervaring, je leest het hier (gratis). Dankzij goede professionele hulp, gaat het inmiddels weer goed met haar.

Over heftige bevallingen gesproken. Dat zoiets er in hakt bij vrouwen, vinden we vaak logisch. Maar het doet óók iets met de partners die machteloos aan de zijlijn staan. Maar van de 10 procent van de mannen die psychische klachten ontwikkelt na de bevalling, meldt slechts een handjevol zich. Ivo is zo’n man die – pas na jaren – hulp zocht en vond. Hij deelde zijn verhaal met mij, dat later ook door Radio 1, RTL Nieuws en de Telegraaf werd opgepikt. Je leest het hier (gratis).

Een ander bijzonder verhaal over vrouwen hoorde ik tijdens het luisteren naar ‘Mina & Mevrouw’, een prachtige podcast van Maartje van Duin waarin ze de verhoudingen tussen haar oma (van adel) en diens dienstbode uitpluist. Het zette me aan het denken over mijn eigen opa en oma – die niet van adel waren, maar wel van goede huizen kwamen. Over hoe zoiets een familie beïnvloedt.

Ook luisterde ik ‘Zij is van mij’, een heel boeiende en belangrijke podcast van Saskia Belleman (De Telegraaf) over vrouwenmoord. Wist jij dat er in Nederland iedere acht tot tien dagen een vrouw wordt vermoord door haar (ex)partner? Belleman spreekt met nabestaanden, een slachtoffer die de aanslag op haar leven overleefde, een dader, instanties en deskundigen. Samen onderzoeken ze hoe het zo vaak zo ver kan komen en wat we kunnen doen om dat te veranderen.

Ik las niet alleen boeken over vrouwen, maar in het boek dat me het meest raakte (Weerlicht, Jante Wortel) speelt toevallig een jonge vrouw de hoofdrol. Het vertelt het verhaal van een familie dat lijdt onder de ziektes van twee gezinsleden. De eetstoornis van de dochter drijft de rest tot wanhoop en tóch blijft de boel bij elkaar, omdat zowel haar ouders als haar broer zich vastklampen aan het enige redmiddel dat voorhanden is: hoop.

Weerlicht is vanuit de ‘ik’ geschreven, waardoor je dicht bij hoofdpersonage komt. En over de ‘ik’ gesproken, voor het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek schreef ik een verhaal over ik-journalistiek. Want het lijkt niet alleen alsof de ik steeds vaker opduikt in journalistieke verhalen, het ís ook echt zo. Ongeveer 10 procent van de verhalen in de vier grote kranten betreft ik-journalistiek – terwijl het pak ‘m beet 20 jaar geleden not done was om als journalist vanuit jezelf te schrijven. Je leest het hier (gratis).

Nu ga ik een weekje genieten van de rust op het Sallandse platteland – nee, niet in mijn caravan, maar in het huis van een vriendin. Die caravan ga ik de komende week wel opruimen. Het afscheid nadert. Daarover later meer..

Goed weekend, fijne week en geniet van de lente!
Liselotte

Pssst! Je las aflevering 39 van Nieuwsletters van Lies. Ontvang je deze nieuwsbrief nog niet automatisch in je mailbox en zou je dat wel willen? Abonneren kan via deze link.

Een overzicht van alle afleveringen vind je hier.