Publicatie Ouders van Nu: Het begin & Het einde?
Ik zei tegen mijn vriend dat ik nog steeds niet ongesteld was. Haar vriend zei tegen haar dat er een pijnlijke bult op zijn borstbeen zat. Wij kochten een zwangerschapstest, zij werden doorverwezen naar het ziekenhuis. Wij lazen op het schermpje van de test‘zwanger’, zij hoorden uit de mond van de arts ‘kanker’.
Dat geluk en rampspoed naast elkaar kunnen bestaan, wist ik vooral uit verhalen van anderen. Tot kortgeleden. Want in de week dat mijn vriend en ik wereldkundig maakten dat we ons eerste kindje verwachten, vertelde mijn goede vriendin Desiree dat haar vriend ziek is. Heel erg ziek. Haar altijd positieve, goedlachse rots in de branding, de vader van hun zoontje van vijf heeft uitgezaaide longkanker.
Bam. Die boodschap komt binnen als een onverwachte klap in mijn gezicht. Het besef dat ik op een roze wolk zweef en er boven haar hoofd een gitzwarte hangt, brengt me van mijn stuk. Mijn emoties slingeren alle kanten op: ik schakel tussen ongeloof en intens verdriet voor Desiree en de vloek waarmee ze te dealen heeft, naar verwondering en blijdschap voor mijn zwangerschap die juist als een enorm cadeau voelt. Want mijn vriend en ik stonden open voor het krijgen van een kindje, maar zwanger worden was absoluut geen doel op zich.
En dan is er nog het volkomen idiote besef dat mijn lichaam de komende maanden druk is met het bouwen van een klein mensje, terwijl haar geliefde probeert het monster dat zijn lijf is binnen gedrongen om zeep te helpen. Dat mijn vriend en ik ons voorbereiden op gezinsuitbreiding en zij worden aangevallen door een vijand die van binnenuit een aanslag pleegt op hun gezinsgeluk. Dat wij uitkijken naar de zomer waarin onze baby wordt geboren en zij bidden dat ze er tegen die tijd alle drie nog zijn.
Mirjam Meek, klinisch psycholoog, voormalig verloskundige en auteur van het boek De verwachting voorbij, hoort dagelijks soortgelijke verhalen. In haar praktijk, die gespecialiseerd is in psyche en zwangerschap, begeleidt ze zwangere vrouwen die te maken krijgen met heftige gebeurtenissen zoals een levensbedreigende ziekte of de dood van een naaste. Ik bel haar op en vraag of vrouwen anders reageren op rampspoed als ze in verwachting zijn. Volgens haar is er in principe geen verschil. “Zwanger of niet, zo’n boodschap komt altijd keihard binnen. Wel kan het zwangere vrouwen extra van hun stuk brengen, omdat ze emoties vaak intenser beleven.” Die intense gevoelswereld wordt veroorzaakt door hormoonschommelingen die op hun plaats stemmingswisselingen teweeg brengen die je bepaald niet helpen om met beide benen op de grond te blijven staan. Volgens de psycholoog is het een optelsom. “Zwangeren zijn over het algemeen vermoeider, waardoor ze sneller prikkelbaar en emotioneel zijn, ze hebben minder holding. Daarnaast zit een vrouw die een kind verwacht in een transitie, en ook die overgang naar moeder, brengt nogal wat te weeg.”
Wat Mirjam zegt is erg herkenbaar. Ik schiet alle kanten op [..]
Het complete artikel lees je hier (gratis) en in Ouders van Nu editie 11, 2023 (ligt tot 30 augustus in de winkels).
