Fictie doet niet aan verlof
Op de langste dag van het jaar, het moment waarop de zon het hoogst aan de hemel staat en de zomer officieel start, verstuurde ik afrondende werkmails. Ik leverde een bijzonder interview met mijn eigen vriend in bij Ouders van Nu en zette een punt achter het grote project voor het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek waaraan ik de afgelopen maanden werkte.
Op die dag (22 juni) maakte de lente plaats voor de zomer en wisselde ik mee met de seizoenen. Ik schakelde van ‘werkend’ naar ‘zwangerschapsverlof’.
Leuk dat je Nieuwsletters van Lies leest! Vul je mailadres hieronder in en ontvang de volgende aflevering automatisch in je mailbox.
Toch schrijf ik nu een nieuwsbrief, en terwijl mijn vingers de toetsen van mijn laptop vinden, onderzoek ik waarom. Schrijven aan journalistieke teksten voelt, hoe persoonlijk de artikelen soms ook zijn, als werk. Het zijn opdrachten die ik uitvoer voor een medium in ruil voor geld. Ik hou me aan regels die bij mijn vak horen en werk binnen een kader.
Ook al verdien ik ook geld met het schrijven van fictie, het zijn grillige inkomsten waarvan ik mijn vaste lasten niet kan betalen. Royalty’s zijn een leuk extraatje, een spaarcentje, niet meer dan dat. Ook al ben ik schrijver, ik zie mijn roman(s) als iets anders dan werk. Geen enkele fictieve zin die ik in mijn leven schreef, ontstond vanuit de intentie om er geld mee te verdienen. Zodra ik er op zo’n manier naar zou kijken, zou dat me beklemmen en beperken.
Mijn fictieve teksten ontstaan in ultieme vrijheid, ver van afspraken, kaders, deadlines, vastliggende thema’s, stijlen of wat dan ook. Ze komen ongedwongen en laten zich niet regisseren. Fictie doet dan ook niet aan verlof. De komende weken zal ik waarschijnlijk ‘gewoon’ blijven schrijven, omdat ik dat nou een keer altijd doe. Grote kans dat er meer komt dan normaal, juist omdat ik nu helemaal niets moet.
Betekent dat dan dat ik de komende maanden ‘werk’ aan mijn tweede roman? Waarschijnlijk wel ja. Betekent dat dat ik regelmatig een nieuwsbrief verstuur? Wie weet. Het aankondigen van een verlofperiode voor Nieuwsletters van Lies voelt in ieder geval overbodig. Ik wil graag kunnen blijven delen als ik die behoefte voel en daarnaast in contact blijven met mijn trouwe lezers. Met jullie, met jou.
Hoe relatief klein mijn abonneebestand ook is, ik koester mijn achterban. Als er iéts is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, dan is het wel dat ik een klein publiek verkies boven de massa. Op mijn site Liefs uit Utrecht (inmiddels al jaren in handen van DPG Media en beter bekend als indebuurt Utrecht) ontving ik maandelijks duizenden mensen. Met de verkoop van die site, die vanaf dat moment ineens een heus verdienmodel had, eindigde mijn gevoel van vrijheid en verdampte mijn plezier in het schrijven. Met het alsmaar groeiende aantal lezers, groeide ook de afstand tussen mij en het publiek.
Dat gebeurt me geen tweede keer. Deze nieuwsbrief blijft dus voor altijd gratis (beloofd!), het schrijven van fictie iets wat ik doe, in plaats van iets wat moet. Wanneer dat tweede boek eindelijk af is? De tijd zal het leren.. Wat ik wél met zekerheid kan zeggen, is dat dat zal zijn nadat de kleine man in mijn buik het levenslicht ziet.
Geniet van de zomer, veel liefs!
Liselotte
Pssst! Je las aflevering 34 van Nieuwsletters van Lies. Ontvang je deze nieuwsbrief nog niet automatisch in je mailbox en zou je dat wel willen? Abonneren kan via deze link.
Een overzicht van alle afleveringen vind je hier.
