Over het verliezen – en terugvinden! – van onbevangenheid

Ik val maar meteen met de deur in huis: als ik heel eerlijk ben (en jawel, ik heb me voorgenomen om dat te zijn), wist ik even niet zo goed wat ik met deze nieuwsbrief wilde. Nog altijd schrijf ik hem met liefde en plezier, en toch. Inhoudelijk vond ik hem minder boeiend dan in het begin. Mijn vinger kon ik er niet op leggen, maar er was gaandeweg iets veranderd.

Ik vond dat ik vaak over ongeveer hetzelfde schreef en een beetje bleef hangen in ‘ik neem de tijd, alles komt goed, bla die bla’. Nu is er niets mis met even stilstaan. Wel met het feit dat ik wel degelijk in beweging ben, maar er (blijkbaar) niet over durf te schrijven.

Die eerlijkheid over de weg naar mijn tweede roman is, volgens mij dan, de kracht van mijn nieuwsbrief. Dat de weg naar mijn tweede roman hobbeliger is dan ik had gehoopt, is het probleem niet. Dat maakt hem misschien juist wel interessant, en mij menselijk. Want ook al doen sociale media je graag het tegendeel geloven: niet alles in het leven gaat zoals je hoopte, je wordt niet succesvol door ‘gewoon’ in jezelf te geloven en ook (of misschien wel juist) mensen die je ziet als ‘geslaagd’ gaan op hun bek.

Dan nu het werkelijke probleem. Ik ben mijn onbevangenheid kwijt. Al best een tijd werk ik aan een gloednieuw manuscript waarover ik een bijzonder goed gevoel heb. En toch schrijf ik er niet over in mijn nieuwsbrief, waarin ik juist altijd zo open ben.

Ik stond op de handrem, was als de dood dat ik de (zelfopgelegde) druk die me vorig jaar de das omdeed, me weer te grazen zou nemen. Dat ik iets slechts op me af zou roepen als ik van de daken zou schreeuwen dat ik aan een veelbelovend boek werk. Want wat als het me niet zou lukken..

Ondertussen werkte ik stilletjes aan het manuscript met de werktitel ‘Knopen’, dat steeds meer vorm krijgt. Het verhaal gaat over vriendschap en liefde, over hoe de angst om iemand te verliezen je geluk in de weg kan staan.

Zie je de overeenkomst? De roman waaraan ik werk gaat over angst. En precies diezelfde bangheid zorgde ervoor dat ik mijn onbevangenheid kwijt was. Laten we het erop houden dat ik me uitstekend heb ingeleefd in de hoofdpersoon. Maar ik laat hem nu los, die angst, en ga weer met de billen bloot.

Ik geloof dat het verhaal waaraan ik werk klopt, dat het puur is en echt. Dat het een mooie roman wordt die de moeite is om te lezen. Ik hoop dat je het met me eens bent, als je het over een hele tijd in je handen hebt. Ik kies voor vertrouwen. Wie weet inspireert dat hoofdpersoon Lotta om hetzelfde te doen…

Maak er een mooie dag van, heel veel liefs,
Liselotte

Pssst! Je las aflevering 29 van mijn tweewekelijkse nieuwsbrief Nieuwsletters van Lies. Ontvang je deze nieuwsbrief nog niet automatisch in je mailbox en zou je dat wel willen? Abonneren kan via deze link.

Een overzicht van alle afleveringen vind je hier.