Waarom ik beter schrijf als ik voel in plaats van denk
Heel zwart-wit gezegd kun je de mensheid onderverdelen in twee groepen: de hoofden (zij die nadenken) en de harten (zij die voelen). Nu kan een ‘hoofd’ ook heus voelen en een ‘hart’ ook heus denken, maar toch. Bij vrijwel iedereen heeft een van de twee de overhand.
Meestal weet je wel van jezelf wat je bent. Hoofden maken beslissingen door goed na te denken, door lijsten met voors en tegens op te stellen en een wel overwogen, verstandige keuze te maken. Harten keren naar binnen, ze voelen wat ze moeten doen en varen daar op.
Ik ben zo’n hart. En toch neemt mijn hoofd de boel soms over. Ik denk dat dat gebeurde in de maanden dat ik aan mijn tweede boek werkte. Krampachtig en dwangmatig. Het putte me uit, deed soms zelfs pijn.
Inmiddels ben ik alweer een tijdje aan het schrijven aan een nieuw manuscript. Het idee daarvoor popte in de zomer ‘zomaar’ op. Ik schrijf intuïtief, zonder er echt na te denken. De (zelfopgelegde) druk is van de ketel en dat is een verademing.
Tot nu toe ‘stroomt’ het verhaal. Ik forceer niets, plan geen schrijfdagen en heb geen aantal-woorden-quotum. Ga zitten en zie wel wat er komt. Het kost me weinig moeite en levert me energie op.
Waartoe het leidt.. geen idee. Maar ik heb zo het gevoel dat het wel goed komt.
Maak er een mooie dag van!
Veel liefs,
Liselotte
Pssst! Je las aflevering 25 van mijn tweewekelijkse nieuwsbrief Nieuwsletters van Lies. Ontvang je deze nieuwsbrief nog niet automatisch in je mailbox en zou je dat wel willen? Abonneren kan via deze link.
