Zijn jouw boeken autobiografisch?
“Ga je dit gesprek gebruiken in je boek?”, zegt een tot hiervoor vreemde tegen me na praatje op een verjaardag. Semi grappend, maar ik proef de serieuze ondertoon.
‘Dit boek gaat natuurlijk over jou,’ schrijft een oude bekende na het lezen van mijn debuutroman. Aangevuld door: ‘Tijdens het lezen zag ik je de hele tijd voor me.’
Of een appje van een bezorgde ex: ‘Ik heb de achterflap van Waar ik liever niet kom gelezen, moet ik me zorgen maken?’
“Oh ja, jou wereldreis ging ver buiten Azië. Door je boek vergat ik dat,” beseft een bekende zich als ik een anekdote over Zuid-Amerika vertel.
Veel mensen gaan er vanuit dat wat ik schrijf autobiografisch is. En zo gek vind ik dat trouwens niet: het hoofdpersonage in Waar ik liever niet kom lijkt in zekere zin om mij.
Net als ik is Caroline een jonge vrouw uit Utrecht die op reis ging. Ook ik was zoekende, ook ik wilde bepaalde dingen achter me laten. Loslaten, vergeven.
Ook in mijn tweede roman heb ik gekozen voor personages die dicht bij me staan. Het boek vertelt het verhaal van twee jonge vrouwen die levens leven die mijn levens hádden kunnen zijn.
Dicht bij mezelf blijven in mijn schrijven helpt me om me verbonden te voelen met mijn werk en is daarnaast noodzakelijk omdat de boodschappen die ik in mijn boeken verstop mijn boodschappen zijn.
De dingen die ik meemaakte in mijn leven vormden me, inspireren me in mijn schrijven. Maar er is een wezenlijk verschil tussen persoonlijk en autobiografisch schrijven.
Ik heb tientallen dagboeken volgeschreven en ik moet er niet aan denken dat die ooit gepubliceerd zouden worden. Omdat de inhoud privé is en omdat ik het pijnlijk vind om bepaalde dingen terug te lezen.
Maar ook zeker omdat ik me afvraag of ze interessant zijn. In mijn romans wil ik me niet beperken tot mijn verhaal, ik wil het verhaal van mijn generatie vertellen.
Ook al bestaan de meeste locaties waar de verhalen zich afspelen, ook al zijn de omschrijvingen van geuren, kleuren en sferen echt, voelde ik de gevoelens die ik omschrijf ooit zelf.
Ik haal inspiratie uit wat ik meemaak, wat ik zie en hoor. Iedere dag word ik beïnvloed en geïnspireerd door wat er om me heen gebeurt.
En toch zijn mijn boeken verzonnen verhalen, ik schrijf fictie die de werkelijkheid had kunnen zijn. Die mijn werkelijkheid had kunnen zijn. Maar dat niet is.
Maak er een mooie dag van!
Veel liefs,
Liselotte
Pssst! Je las aflevering 22 van mijn tweewekelijkse nieuwsbrief Nieuwsletters van Lies. Ontvang je deze nieuwsbrief nog niet automatisch in je mailbox en zou je dat wel willen? Abonneren kan via deze link.
