Wat als een niet-lezer een romanschrijver aan de haak slaat

Mijn vriend is schrijvend journalist en daarmee net als ik schrijver – al komen er een heel ander soort (en vooral veel kortere) teksten uit zijn pen.

Lezen doet hij als hij research doet voor een artikel en om op de hoogte te blijven van het nieuws. Het is onderdeel van zijn werk: als hij leest, is het functioneel.

Aan het lezen van non-fictie waagde hij zich een enkele keer, romans zijn niet aan hem besteed. En laat nou net hij, de niet-lezer, mij, een romanschrijver, aan de haak slaan.

Mensen vragen hem wat hij van mijn boek vond, en mensen vragen mij wat hij ervan vond. Een ongemakkelijke vraag. Of nou ja, dat was het (daarover hieronder meer).

Eerst een stukje voorgeschiedenis: we leerden elkaar kennen nadat mijn debuut uitkwam. Natuurlijk hoopte ik dat hij een uitzondering zou maken voor Waar ik liever niet kom en hij op een vrije dag tóch mijn roman zou openslaan. Maar ik kende zijn afkeer van lezen ter ontspanning, of als vermaak, en zijn gebrek aan geduld. Dus ik ging nergens vanuit.

Op een zeker moment lag mijn debuutroman ineens op zijn eettafel. Als verlegen mensen draaiden ze een poosje om elkaar heen, afwachtend wie de eerste stap zou zetten.

En toen gebeurde het. Op een dag begon hij te lezen. Langzaam kwam hij op gang. Hij las een paar bladzijden per dag. Tot hij de smaak te pakken had en ik hem aantrof op de bank, verzonken in mijn boek en ik erbij kroop met de roman die ikzelf aan het lezen was (Kalme Chaos van Sandro Veronesi, red.).

Een paar dagen later lag ik te lezen in bad en stapte hij erbij. Toen ik opkeek zag ik niet zijn gezicht, maar de cover van het boek dat ik schreef.

In het weekend sloeg hij, terwijl ik risotto aan het maken was, zijn armen om mijn middel en fluisterde in mijn oor dat hij het uit had. Ik wist niet wat ik hoorde: hij, de niet-lezer, was getransformeerd in een boekenwurm en las het in een week uit (👏🏻 ).

Tijdens het eten spraken we over het verhaal en hoofdpersoon Caroline. Over plekken in het boek die echt bestaan en die zijn verzonnen. Het ontstaan van de verhaallijn en de personagesen over hoe ik mijn eigen gevoel daarop projecteerde. Hoe ik in de protagonist kroop en hoe heftig het schrijven soms was, over welke boodschappen ik wil overbrengen met het verhaal.

Maar ook over hoe hij mijn kijk op de wereld herkende, dat hij onder de indruk was van omschrijvingen van gevoelens en plekken. Dat het lezen van het boek hem vaker dan eens raakte, en hoe dan precies.

Mijn vriend, de niet-lezer, las een roman. Las mijn roman. En dat raakte mij.

Fijne bijkomstigheid is natuurlijk dat de vraag die vooral hem voortdurend wordt gesteld, eindelijk niet meer awkward is.

Omdat ik een weekje in Zuid-Limburg zat (☀️), deze week geen schrijf-update over roman nummer twee. Daarover én over mijn allereerste lezing (die ik donderdag geef) in de volgende aflevering meer. Beloofd!

Veel liefs, fijne dag!
Liselotte

Psst! Je las net aflevering 9 van Nieuwsletters van Lies. In deze nieuwsbrief schrijf ik tweewekelijks over de weg naar mijn tweede roman. Wil je je abonneren? Dat kan via deze link.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.