Waar alles hier verandert, lijkt alles daar hetzelfde

Vol verbazing heb ik gezien hoe ‘mijn’ Utrecht de afgelopen weken veranderde in een compleet andere stad. Zag ik hoe iedereen daar van in de war raakte en zijn best deed om een nieuwe draai te vinden.

Zichtbaar ontregeld omdat de vele opties voor de invulling van een (vrije) dag ineens beperkt zijn tot wandelen, fietsen en een zelf meegebrachte koffie drinken in het park. Iedereen ineens veroordeeld is tot zijn al dan niet kleine woonruimte.

Met een zo goed als leeg stadscentrum, met stoepkrijt versierde stoeptegels en ongekende ‘drukte’ op de normaal zo verlaten stukjes natuur in of rond de stad als resultaat.

Om een verschil aan te brengen tussen door de weeks (thuisyoga, het lezen van de krant, schrijven, hardlopen, mijn korte to-do lijst afwerken, een koffie op een verlaten bankje in de buurt) en het weekend besloot ik zaterdag in de auto te stappen en naar mijn moeder in het oosten van het land te rijden.

Het was opvallend rustig op de snelweg, waardoor ik goed door kon rijden. Maar hoe dichter ik bij de boerderij in the middle of knowwhere kwam, hoe vertrouwder de omgeving werd. Hoe hetzelfde alles er uit zag als een paar weken geleden en de allesoverheersende rust zoals altijd overheerste.

Een pasgeboren veulentje staat te wiebelen op zijn benen en hinnikt naar zijn moeder.

Tijdens een wandeling van anderhalf uur langs het kanaal, kom ik nog steeds niet meer dan vier mensen tegen. Zie ik hoe lammetjes om hun moeder heen springen in de wei, hoe koeien grazen in het frisse voorjaarsgras en hoe een pasgeboren veulentje staat te wiebelen op zijn lange benen en hinnikt naar zijn moeder. Rennen hazen achter elkaar aan en versieren grote bomen met uitkomende knoppen en bloesemtakken de smalle landweggetjes.

Daar is het ‘gewoon’ voorjaar. Zijn de weinige opties gelijk aan de mogelijkheden voor corona. Is niemand in de war, of onthand. Gaat het leven door zoals het altijd doet. In het gebruikelijke, comfortabele tempo zonder haast.

Iets wat me altijd al goed doet, als ik me even wil onttrekken aan het leven in de stad. Waar ik altijd van geniet als de seizoenen wisselen. Maar nu, nu nog net ietsje meer.